Bülbül ile Hükümdar Masalı (Genişletilmiş Versiyon)
Bir varmış, bir yokmuş. Vaktin birinde, dünyanın en güzel ve en zengin ülkesine sahip bir hükümdar varmış. Fakat, bu hükümdarın en büyük talihsizliği, sahip olduğu tüm bu güzelliklerin değerini bilmemesiymiş. En güzel saray ona aitti, her köşesi büyük bir ihtişamla donatılmıştı. Sarayın arka bahçesi ise, dünyanın en nadide çiçekleriyle süslenmiş ve ucu bucağı görünmeyen bir güzelliğe sahipti. Bahçenin her köşesi büyüleyici, her çiçeği nadir ve özeldi. Ancak, bu güzelliklerin arasında, halkın arasında konuşulan bir başka güzellik vardı ki, o da saray bahçesinde yaşayan bir bülbüldü.
Bülbül, o kadar güzel şarkılar söyler, o kadar etkileyici bir sesle ötermiş ki, ünü sadece saray halkına değil, uzak diyarlardaki insanlara kadar ulaşmış. Şöhretini duyanlar, ona bir kez göz atabilmek, o güzel sesini dinleyebilmek için, farklı ülkelerden bile yolculuk yaparlarmış. Bu kadar popüler olan bülbülün sesinin, hükümdarın kulaklarına gelmemiş olması bir gariplikti. Hükümdar, ülkesiyle gurur duyan bir adamdı ama bu bülbülün varlığından habersizdi.
Bir gün, sarayın yüksek kulesinde, hükümdar veziriyle sohbet ederken, birden vezir, halk arasında bahsedilen bülbülün övgülerini duyduğunu söyledi. Hükümdar, gözlerini daraltarak, “Bu ne demek oluyor şimdi?” dedi. “Benim sarayımın bahçesinde öyle bir bülbül varmış da, ben niye ondan haberdar değilim?” Vezir şaşkın bir şekilde cevap verememiş. Çünkü o da bülbülü hiç görmemiş, duymamıştı.
Hükümdar sinirle bahçıvanı çağırmış. “Beni dinle, sarayımda öyle bir bülbül varmış ki, herkes ondan bahsediyor. Neden ben bu bülbülden haberim yok?” Bahçıvan korkarak, “Affedin efendim, ben de duydum ama hiç görmedim” demiş.
Hükümdar daha da sinirlenmiş. “O zaman hemen bulun o bülbülü! Yoksa hepinizin başını alırım!” demiş. Bahçıvan çaresiz bir şekilde bahçeyi aramaya başlamış, her köşe, her dala bakmış ama bülbülü bir türlü bulamamış. Vezir durumu kurtarmaya çalışarak, “Efendim, bu sadece bir rivayet olmalı. Kimse böyle bir bülbül görmemiştir” demiş.
Ancak hükümdar buna inanmamış. “Hayır, bu olamaz! Bunu bana çok güvenilen biri söyledi. Şimdi bülbülü bulun! Yoksa hepinizin sonu gelir!” diye emir vermiş. O sırada sarayın mutfağında çalışan bir genç kız, bahçıvana yaklaşarak, “Aradığınızı burada bulamazsınız,” demiş. “Ama sizi onun yanına götürebilirim. Gelin, izleyin beni.” Bahçıvan bu fırsata sevinerek, kızı takip etmiş. Kız, onları ormanın derinliklerine doğru yönlendirmiş.
Bir süre sonra, bülbülün şarkılarını duyduklarında, kız yüksek sesle “Küçük bülbül!” diye çağırmış. Bülbül, bir ağacın dalında belirince, kız, “Hükümdar seni görmek istiyor. Bize gelmezsen, hepimizi cezalandıracak” demiş. Bülbül kabul etmiş ve mutlu bir şekilde hükümdarın sarayına gitmeye başlamış.
Yolda, bülbülün sesi her adımda daha da neşelenmiş. Şarkılarını dinleyen saray görevlileri de keyifle onu takip etmişler. Saraya vardıklarında, bülbül hükümdarın huzuruna çıkarılmış. Hükümdar bülbülü görünce, çok duygulanmış ve “Sesini duymak beni çok mutlu etti,” demiş. Bülbül şarkı söylemeye başlamış. O kadar güzel ötmüş ki, hükümdarın gözleri yaşla dolmuş. Şarkılar o kadar derinden etkileyiciymiş ki, hükümdar kendisini tamamen kaybetmiş. Bülbüle, “Dile benden ne dilersen,” demiş. Bülbül ise, nazikçe, “En güzel hediye, hükümdarın mutlu olduğunu görmek,” demiş.
Bülbülün güzel sesi, saraydakilerin de gönlünü kazanmış. Bülbül artık sarayın baş tacı olmuş, zaman zaman hükümdara şarkılar söylemek için saray bahçesine gelip gitmiş. O günden sonra, halk her gün sarayın çevresinde toplanır, bülbülün sesini dinlemek için sabırsızlıkla bekler olmuş.
Bir gün, hükümdara gelen bir hediye kutusu açıldığında, içinden mücevherlerle ve değerli taşlarla süslenmiş bir oyuncak bülbül çıkmış. Oyuncak bülbülün üzerinde bir kurma kolu varmış. O kolu çevirdiğinizde, gerçek bir bülbül gibi ötüyormuş. Hükümdar, oyuncak bülbülün sesine o kadar alışmış ki, gerçek bülbülün sesini unutur olmuş. Gerçek bülbül ise, artık hükümdarın ilgisini kaybettiğini fark edince üzülüp, bir fırsatını bulup saraydan kaçmış.
Hükümdar, oyuncak bülbülün sesine her geçen gün daha çok bağlanmış. Ancak bir gün, oyuncak bülbül aniden bozulmuş. Hükümdar, gerçek bülbülün sesini özlemeye başlamış ama iş işten geçmişti. Gerçek bülbül kaçmıştı ve artık hükümdarın yalnızca bozuk bir oyuncak bülbüle sahipti. Hükümdar, bülbülün yokluğunda büyük bir boşluk hissi yaşamaya başlamış, her geçen gün sağlığı kötüleşmiş. Yataklarında çaresiz bir şekilde yatarken, halk hükümdarın durumunu öğrenmiş ve yeni bir hükümdar seçmek için toplanmaya başlamışlar.
Fakat bülbül, hükümdarın bu halini öğrenmiş ve ona yardım etmeye karar vermiş. Bir gece, sarayda hükümdarın yattığı odanın penceresine konmuş ve sesini duyan hükümdar, derin bir huzur bulmuş. Bülbül, güzel nağmeleriyle hükümdarın ruhunu iyileştirmiş. Hükümdar sabaha yakın uyanmış ve kendini çok daha iyi hissetmiş. Sonunda, bülbülün gerçek şarkılarının onu iyileştirdiğini anlamış. O günden sonra hükümdar, bülbülü hep seveceğine ve bülbül de zaman zaman gelip ona şarkılar söyleyeceğine söz vermiş.
Sabah olduğunda, sarayda herkes hükümdarın sağlığına kavuştuğunu görünce büyük bir mutluluk yaşamış. Herkes, hükümdarın ve bülbülün hikayesini anlatmaya başlamış. Hükümdar, sonraki yıllarını sarayının bahçesindeki güzellikleri keşfederek ve bülbülün güzel şarkılarını dinleyerek geçirmiş. Bülbül ise, hükümdarın her zaman yanında olmuş, ona neşeli şarkılar söyleyerek sarayın huzurunu sağlamış.
Ve o günden sonra, her şey eski haline dönmüş. Hükümdar, sahip olduğu güzelliklerin değerini anlamış ve mutluluğunu bülbülün sesinde bulmuş.
