“İçgüdülerimiz olmasa kimse Kötü; çıkarlarımız olmasa kimse İyi olmazdı” diye fısıldadı Şeytan. Ve ekledi; “Üstelik İyiler can sıkarlar!”
İyiliğin faydaları vardır doğrusu. Kötülüğün ise büyüsü… Fayda ve Yarar Kâr ve Kazanç Rahat, Huzur ve Düzen. Bunlar değerlerin en bayağılarıdır. Haz ve heyecan ise soyluları.
Bir işe yarayanlar sonunda hep can sıkarlar. İşe yaramaz serserilerdir bizleri büyüleyerek baştan çıkaranlar… Cennet ve Cehennem adlı iki filmden birini seçmek zorunda kalsanız hangisini seçerdiniz ? Yaşamak için cenneti seçeriz. Ve sonunda hep canımız sıkılır mutluluktan..
Seyretmek için ise cehennemi. İşte sanatın özü budur. Sanatçı cehennemden yani Doğayı var eden O Büyük Karmaşadan haberler getirir. Cennet ise sığındığımız ve sonunda hep canımızı sıkacak bir Büyük Huzurdan başka bir şey değildir
İşte bu yüzden Tanrı hiçbir zaman sanatı içine sindiremedi. Kutsal kitaplar sanattan ve sanatçılardan en az söz eden kitaplardır. Çünkü… sanat Şeytan’ın en kurnaz isyanıdır.
“İtaat etmiyorum,” dedi Şeytan. Baş eğmeyeceğim. Hayatın da sanatın da özü budur. Yaşatmak ve yaratmak başkaldırmaktıı. Dikilmektir. Günah işlemektir. Suç işlemektir. Ayıplanmaktır. Karmaşanın tam göbeğine hiç çekinmeden atlamaktır.
Gözünü kırpmadan rezil olmaktır. Rezil olmak mı?… Rezil olmak ve bunun tadını çıkarmak, doyasıya özgürlüklerin Nirvanasıdır. Utanmak ise cehennemlerin en kötüsü. “Tanrı utandırır; ben ise rezil ederim sîzleri,” diye fısıldadı Şeytan. “Sözde iyiliğe davet eden Tanrı’nın kötü cezalarından biri değildir benimkisi; kendinizi keyifle yaşamanız için bir fırsattır sadece – iyi bir fırsat.”
