Ortaokuldaydım, matematikten hiç anlamazdım, bir gün yapabileceğim sorular çıkmıştı. Testten 94 almıştım sanırım, matematik tarihindeki en yüksek notumdu benim aslında, gururlanmıştım, gerilmiştim, başım dikti. O zamanlar bize bu testleri verip ailemize götürmemizi, imzalatmamızı isterlerdi. Ben de mutlu bir halde eve gittim, testi babama gösterdim, “94 aldım baba!” dedim. “Oğlum geriye kalan 6 puana ne oldu?” dedi. Sonra daha çok nefret ettim matematikten, hevesim kalmadı. Öyleydi işte.
Küçükken ilkokula gittiğim dönemlerde babam tarafından sürekli geri zekâlı lafıyla dürtülürdüm. Nedeni basitti aslında, matematikten anlamamam. Babam bir eğitimciydi, her zaman fazlasını isterdi. Bende de fazlasını verecek beyin yoktu. Çarpım tablosunu bile yıllar sonra ezberleyen bir insandım, kafamı problemlerden çok platonik aşkıma verirdim.
Normaldi, hiç üstüne düşmezdim kesirli sayıların, dört işlemlerin. Aklım hep başka yerdeydi, dalardım başka şeylere. Şimdi diyorum ki, iyi ki anlamamışım matematikten, hiç işime yaramadı. Engel bile olmadı Platon’u okumama, Nietzsche’yi anlamama, iyi şeyler yapmama, yazmama, çizmeme… Hiçbir şeye engel olmadı, matematik fazla bir şey değilmiş, zaten öğrenseydim de sürekli bilmediğim yanları çıkacaktı, üzülecektim…
Hayatımın geri kalan kısmını matematiksiz geçirmiştim, mutluydum… Belki de matematiği anladıktan sonra başka dünyalarda olacaktım, daha zeki bir dünya, daha zeki insanlar arasında… Bunları istemediğim için mutluydum, Tanrı bana bir fırsat sundu ve matematikten yıllarca anlamadım…
Güzel bir fırsattı… Farklı büyüdüm, farklı işlere girdim, farklı şeyleri okudum, farklı insanlar arasındaydım. Her şey istediğim gibiydi… Farklı olmak istedim. Sınırlamadı hayatımı matematik. Belki de onu anlayanlara özel bir dünyaydı matematik, bize göre değildi. Bizim farklı bir dünyamız vardı, birilerine göre aptalların dünyası ama diğerlerine göre her şeyden uzak bir dünya, saf bir dünya.
