Bir zamanlar uzak diyarlarda, bir derviş yaşardı. Bu derviş, günlerini bir servinin altında oturup ney çalarak geçirirdi. Neyini her üflediğinde, deliklerinden ağaçlar, yollar, dağlar ve bahçeler çıkar, büyülü bir dünya yaratırdı. Bir gün, dervişin neyinden çıkan melodiler, onu bir çölün ortasına kadar götürdü. Çöl, dervişin üflediği ney sayesinde ağaçlarla, dağlarla ve yollarla doldu. Bu büyülü yere Ney Ülkesi denirdi.
Derviş soluklandı ve yeniden neyini üflemeye başladı. Bu sefer, kara karga gibi bir adam çıktı neyden. Adı Kara Seyfi idi. Kara Seyfi, dervişin parasını çaldı. Derviş bir taş aldı ve Kara Seyfi’ye fırlattı. Taşın isabet ettiği Kara Seyfi, Ney Ülkesi’nin dağlarından birinde duran kır bir atın gümüş eyerinin üstüne uçtu. Kara Seyfi, artık Ney Ülkesi’nin sahibi olmuştu.
Derviş, yine neyini üfledi. Bu sefer, dünyalar güzeli, on beş yaşında bir kız çıktı. Adı Ayşe idi. Ayşe, “Emret, derviş baba” dedi. Derviş baba, “Sağ ol” deyip sırtını sıvazladı. Ayşe bir tüy oldu ve Ney Ülkesi’ndeki bir bahçeye uçtu.
Kara Seyfi geldi ve “Bu bahçeyi bana sat” dedi. Ayşe, “Satmam” dedi. Bir tavşan geldi, Kara Seyfi’nin atının ayağını ısırdı. Kara Seyfi yere düştü. Ayşe’nin bahçesinden bir ak güvercin gelip Kara Seyfi’nin iki kaşının orta yerine pisledi. Kara Seyfi kızdı ve okunu yayını alıp güvercinin peşine düştü.
Derviş neyini üfledi. Bir bulut çıkıp yükseldi, Ney Ülkesi’ne gitti. Aşağıda bıyıklarını temizleyen tavşanı gördü. Bulut, bu duruma çok güldü ve tavşanı sevdi, dost oldular. Bu esnada Kara Seyfi, ak güvercini arıyordu. Gördü de. Yayını gerdi. Tam okunu atacaktı ki, bulut bu duruma kızdı ve Kara Seyfi’nin tepesine inerek onu karanlığa gömdü. Güvercin kaçıp kurtuldu. Tavşan ile ak güvercin, Ayşe’nin yanına geldiler. Bulut onları gördü ve geri döndü. Ayşe’yi görünce ona aşık oldu. Artık Ayşe nereye gitse, bulut da oraya gidiyordu.
Bir gün, Kara Seyfi gizlice geldi. Ayşe’nin bahçesine girerek, deve dikeni hariç, tüm güzel çiçekleri kesti. Bulut yukarıdan bunu gördü ve aya haber verdi. Yıldızları da arkasından gönderdi. Kara Seyfi kaçmak zorunda kaldı. Ayşe sabah bahçeye geldiğinde bahçenin harap olduğunu gördü. Deve dikenini de söküp attı. Deve dikeni bir yılan olup tekrar bahçeye geldi. Bu sırada Kara Seyfi de yeniden gelmişti. Bulut bunu görünce, bir hayalet olup Kara Seyfi’yi kovaladı. Kara Seyfi, deve dikeni ile birlikte, kuraklık ülkesine gidip bir çuval toprak aldı. Oradan rüzgar ülkesine gidip, bir küp esen yelle doldurdular. Rüzgar yüklü oldukları için kırk üç günlük yolu üç günde aldılar ve Ayşe’nin bahçesine geldiler.
Ayşe, tavşan ve ak güvercin yanlarında uyuyorlardı. Kara Seyfi, toprağı bahçeye serpti ve bütün bahçe kurudu. Ayşe uyanınca bahçenin yok olduğunu gördü. Kara Seyfi “Haydi, sat bana” dedi. Ayşe, “Satmam” dedi. Bulut geldi. Bu sefer rüzgarı saldılar. Gökyüzünde, rüzgarla bulutun savaşı başladı. Deve dikeni de buluta saldırdı ama güvercin boş durmayıp deve dikenini parçaladı. Rüzgar tek kalınca yoruldu. Savaşı bulut kazandı ama bulut olarak kalması zordu. Bardaktan boşanırcasına yağmaya başladı. Bahçe yavaş yavaş eski haline döndü. Kara Seyfi, bahçede sırılsıklam olmuştu. Bu sırada ak güvercin, rüzgarın peşine düşüp geri çağırdı. Rüzgar, Kara Seyfi’ye hınç doluydu. Öyle bir esti ki, Kara Seyfi ayakta duramaz oldu. Ata binmek istedi ama kır at çifteledi. Rüzgar, Kara Seyfi’yi önüne katıp, bir uçurumdan aşağı attı.
Ayşe’nin bahçesi tekrar eski haline geldi. Ancak Ayşe, bulut yok olduğu için üzgündü. Ak güvercin ve tavşan, “Üzülme, sevenler ölmez” dediler. Havuzu gösterdiler. Havuzun üzerinden ince bir buğu göğe doğru yükseliyordu. Bir müddet sonra Sevdalı Bulut, gökteki yerini alıp, aşağıdakilere öpücükler göndermeye başladı.
Böylece, Ayşe Kız, ak güvercin ve tavşan, bulutun sevgisiyle mutlu bir şekilde yaşamaya devam ettiler.
