**Yalnız Çoban ve Büyülü Kaval**
Bir zamanlar, uzak bir dağ köyünde yalnız bir çoban yaşardı. Küçük yaşta ailesini kaybeden bu çoban, kimsesizliğin verdiği yalnızlıkla büyümüştü. Her sabah gün doğarken uyanır, yanına ekmeğini, peynirini ve kavalını alır, koyunlarını ağıldan çıkarır ve sadık köpeği Kara ile birlikte dağlara doğru yola koyulurdu. Yeşil çayırlarda koyunlarını otlatır, dere kenarında öğle yemeğini yer ve kendi yaptığı kavalıyla türküler çalardı. Akşam olunca koyunlarını toplar, evine dönerdi. Bu düzen böylece sürüp giderdi ve çoban bu hayatından memnundu.
Bir sabah erkenden, koyunları önünde kendisi arkada yürürken yol kenarında sırma saplı, altın işlemeli bir kaval buldu. Kavalın sesi o kadar güzeldi ki çoban büyülenmiş gibi hissetti. “Bizim köyde kimsenin böyle bir kavalı yok,” diye düşündü. “Herhalde bir yabancı düşürdü.” Kavalı ben buldum, artık benimdir,” diyerek eski kavalını attı ve yeni kavalı çalmaya başladı.
Ancak bu yeni kavalı çalmaya başladıktan sonra talihsizlikler peşini bırakmadı. Koyunları hastalanıp telef oldu; elli koyundan geriye sadece beş koyun kaldı. Zavallı çoban için sıkıntılı günler başlamıştı. Artık süt içemiyor, peynir yapamıyor, hatta soğan bile alamıyordu. Ekmeğe su katık eder olmuştu. Komşuları da hastalık bulaşmasın diye ondan uzak durmaya başlamıştı.
Bir gün öğle vakti yemeğini yedikten sonra sırma saplı, altın işlemeli kavalını çalarken uykuya daldı. Saatler sonra köpeği Kara’nın havlamasıyla uyandı. Gözlerini açtığında kalan beş koyunun kurtlar tarafından götürüldüğünü gördü. Hemen sopasını kaptığı gibi kurtların peşine düştü ama yetişemedi. Yorgun ve üzgün bir halde geri döndü ve başladığı yere oturdu. Başını ellerinin arasına alarak kendi kendine söylenmeye başladı: “Ah benim kara bahtım! Ne güzel bir sürüm vardı, hepsi gitti. Bari şu beş koyunu kurtlar kapmasaydı! Kuru ekmeğe de razıydım… Vay benim yoksulluğum, vay benim alınyazım…”
Tam bu sırada tatlı bir kız sesi duydu: “Yalnız Çoban, neden kadere bu kadar isyan edersin? Yoksulluk kader değildir.” Çoban şaşkınlıkla etrafına baktı ama kimseyi göremedi. “Öyleyse bu ses nereden geldi?” diye düşündü. Ses tekrar duyuldu: “Ben kavalın içindeyim.” Çoban şaşkınlıkla sordu: “Kavalın içinde misin? Nasıl olur?”
Genç kız konuşmaya devam etti: “Ben bu ülkenin prensesi Nazlı’yım. Sarayın büyücüsü beni kaçırdı ve bu kavala hapsetti. Ancak büyücü dualarını ihmal ettiğinden konuşabiliyorum şimdi. Lütfen beni saraya götür.”
Çoban şaşkındı ama prensesin sesi o kadar içten ve samimiydi ki ona yardım etmeye karar verdi. Prensesin sesini dinleyerek günlerce yürüdü ve başkente ulaştı. Başkent büyük ve kalabalıktı; çoban daha önce hiç böyle bir yer görmemişti ama prensesin sesine güveniyordu.
Saraya gidip padişaha durumu anlattığında ilk başta kimse ona inanmadı ama kaval konuşmaya başlayınca herkes şaşkınlık içinde kaldı. Prenses Nazlı’nın sesi padişaha olan biteni anlattı: “Baba, ben Prenses Nazlı’yım. Saraydan kovduğun büyücü beni kaçırdı, büyü yaptı ve beni bu sandığın içindeki kavala hapsetti. Kara ormandaki kulübesinde yaşıyor ve büyük kötülükler planlıyor.”
Padişah hemen harekete geçti ve komutanlarına emir verdi. Askerler kara ormana gidip büyücüyü yakaladılar ve etkisiz hale getirdiler. Büyücünün ölmesiyle birlikte büyünün tılsımı bozuldu ve Prenses Nazlı birkaç gün sonra altın işlemeli kavalın içindeki hapis hayatından kurtuldu.
Prenses sarayda çobana okuma yazma öğretti; onu bilgili bir insan haline getirdi. Çoban sarayda eğitim aldı; bilgi ve becerisini geliştirdi; devlet yönetimi hakkında kitaplar okudu, dersler aldı.
Yıllar sonra yaşlı padişah vefat edince Prenses Nazlı kraliçe oldu ve çobanı vezir yaptı. Vezir olan çoban ülkenin refahı için çalıştı; yoksulluğu azalttı ve halkın mutluluğunu sağladı.
Bu masal, yalnız bir çobanın cesareti ve iyiliği sayesinde nasıl büyük başarılara ulaştığını anlatır; kaderin değişebileceğini hatırlatır bize.
