Metin Kaçan Fındık Sekiz “Fındık Sekiz, simgesel/alegorik bir doku içinde İslâm mistisizminden izler taşıyan bir metin. Tasavvuf öğesi, Kaçan’m bıçkın/külhani anlatımı ve inanılmaz haşarılık ve ataklıktaki yaratıcı dil oyunlarının arasında alışılmadık bir etki bırakmakta. Fındık Sekiz, bir iç dünya yolculuğunun odakta olduğu bir metin.
Beyoğlu’nun kanla/şiddetle/uyuşturucuyla/cinsellikle yoğrulmuş batakhane kültürü ile entel diye adlandırılan bir başka sınıfın yan yana varlıklarını sürdürdüğü bir ortamda, ana kişi Meto maddesel yaşamın uçlarında dolaşır, ‘intiharın arifesinde, yaşamın şerefesinde’ gezinir. Fındık Sekiz, karanlıktan aydınlığa, maddesellikten tinselliğe yapılan bir yolculuğu anlatır…
Bir aşk romanıdır Fındık Sekiz. Karşı cinsten birine duyulan aşktan çok soyut bir aşktır burada söz konusu olan. Mistik tonlamalı gündüz düşlerinin somut bir Beyoğlu gerçeğiyle birbirine geçtiği bir uzamda yaşanır Fındık Sekiz. Destansı/masalsı, bir o kadar da kanlı canlı/külhanca bir ortamdır bu… Renkleriyle, sesleriyle soluk alıp verir bu metin.
İçinde ‘sözcüklere yelken açılan’ bu kurmaca yaşam, düzyazı, ritmik düzyazı ve şiirin birbirine karıştığı bir dilsel karnavaldır.” YILDIZ ECEVİT Bu kitapta geçen isimler hayalidir; kitabın muhtevası ise bir kurgu. Bana soracak olursanız kurgulardır gerçek olan! Her neyse dostlarım vardır, mesela: Sevgili Levent Erseven; iyi bir adamdır. Mehmet Fahrettin Dal ise güzel bir insandır. Nur Gürkan güzel kokulu bin bir rüzgârı okşayan iyi yürekli bir hanımefendidir.
Güzeller güzeli Solmaz’ı, Yasemin’i, Fatih’i ve Hasan’ı, kalbimin en güzel yerinde sürekli yaşayan Ali Kaçan’ı anmadan olmaz, olmamalı. Ustalarım Aykut Değer, Orhan Martı ve Numan Baykal’a, abilerden de Medet Kerpeten ve Korsan Cevdet’e saygılarımla.
Bu kitapta ve bende emeği olup da ismini anamadığım yüzlerce insanın da kulaklarına hoş bir seda olarak fısıldıyorum: Yapıştır. Metin Kaçan “Rüyalar altında akan günler,” Metin Kaçan Kulaktan kulağa oynanıyordu. Cümle, İstik lal Caddesi’nde bir kafede kuruluyor, Balat’ta, Nişantaşı’nda ya da Bebek’te veya Hisar’da, Arnavutköy’de sona eriyordu.
Oynayanlar, mesleklerinde profesyoneldi. Mimarlar, bankacılar, tornacılar, borsacılar, karikatüristler, nihilistler, fütüristler, mankenler, canlı ve cansız şekiller, gölgeler, buğular… Oyun güzeldi; oturarak ve yatarak ya da yaslanarak oynanıyordu. Rahattı, yorucu değildi. Eğlendirici, eğitici ve sinir bozucuydu. Mistik ve egzotik olması için de çaba harcanıyordu.
Oyuna yeni katılanlar fal, büyü, sibernetik ve göstergebilim okuyor, insanlığın doğuş bilgisine ulaşmak için oynanan bu muhteşem oyunda kendilerini göstermek istiyorlardı. Öyle bir toplumdu ki bu, herkes birbirini iç çamaşınndaki lekeye, markaya, desene kadar yakından tanıyor ama üçüncü şahıslara bir şey çaktırılmıyordu.
Ahlaki çöküntünün, sosyal zehirlenmenin, ruhsal zedelenmenin adı bağımsızlık ya da özgürlüktü. Her kavram tersten algılanıyordu. Bilinçli değiştirmeler de söz konusuydu. Fakat havaya kalkan, boşlukta tokuşan kadehler sayesinde, ikiz bir bebek gibi sarılan sigaralar yüzünden bu yatay geçişleri kimse fark etmiyordu. Bir yelkenli gemide giden kader yolcularıydık.
Arkamıza bir ülkeyi bağlamıştık. Ansızın hareket etmiştik ve ilk rüzgâr darbesinde yelkenimiz yırtılmıştı. Yelken, rüzgâr ve gemiydik. Kaptan Meto’nun bildiği tek gerçek sözcük vardı. Aşk. Yine aşk. İnançlı insanların bildiği o yıldız var ya, işte o yıldıza yemin ederim ki:
Aşk. Üstelik milyon kere baharın yanında aşk. Semerkand’da siyah giyen, Sina’da beyaz giyen ve dört elementi birleştiren, anlamlı kılan, kırmızıdan pembeye dönüşebilen, daha da ötesi dokuzken sekiz olabilen aşk. Bu sözcük kaptanı kurtarabilir! Esmer Meto fısıldamıştır o güzel sözcüğü bir kulun, kölenin kulağına. Köle cariye olmuştur.
Beyninin loplarında, gönlünün cirloplannda. Dönüşü olmayan yolda yırtılmış yelkenle gidiliyordu. Tan yerinin ağarması, rüzgârın yunuslara musiki oluşturması hep o gönlün sezgisel terazisinin hünerleriydi. Kimi zaman yükselen, asileşen sosyolojik dalgalar geminin gidişini engelliyordu. O vakit forsalar devreye giriyordu, güzel mankenlere ve şımarık tiyatroculara gümüş saplı yılan derisi kırbaçlar bir iniyor bir kalkıyordu.
Okyanus en ilkel dönemlerde olduğu gibi can istiyordu. Gemi, bilinmeyen noktaya gitmek için adak bırakmalıydı. Aynı anda şehirde başka bir mekânda büyük bir beyin fırtınası daha yaşanmaktaydı. “AnneMakasSu böreğiKöpek” “Annem makasla şakalaşırken su böreği köpeğe evlenme teklif etti…” Kelimelerle oynanıyor, anlamlar değiştiriliyor, halk teba, yani kul, bu düzmece oyunlarla bir kez daha, bin kez daha kandırılıyordu.
Bir güç gelecek, bir yürek atacak, bir deniz kabaracak ve o sessiz çoğunluğun hakkı verilecekti. Zaman, kendi içinde yediye bölündü. Bir ses sade çığlığa dönüştü. Yağmur şiddetini arttırıyor, rüzgâr fırtınaya, fırtına kasırgaya dönüşüyordu. Modern gibi gözüken ama her zaman süregelen tufanlardan biri daha kopmak üzereydi. Kaptan onu kalbinden milyarlarca defa geçirdiği için rahattı. Fakat forsalar ve tayfalar riyakârdı; kaptana her halükârda ihanet edeceklerdi.
Milyarlarca yıldır yaşanmakta olan ihanetler, entrikalar zincirine bir yenisi daha eklenecek ve yaşamlarını ihanetlere endeksli olarak uzatıp zevk alacaklardı. Ancak iftiralarla uzattıkları yaşamlarının bir azap olduğunu geç de olsa fark edeceklerdi; bu çağda ışık, karardık diye adlandırılıyor; tuz, şeker diye sunuluyordu. Geriye sayım başlamıştı! îşte asıl suç buydu, iddia ettikleri suç, kaptanın geriye sayma işlemini mürettebattan izinsiz gerçekleştirmesiydi. Dokuz, sekiz… Bu köhnemiş uygarlığın devam edebilmesi için günah keçisi hazırdı.
Kabullenemiyorlardı, inanamıyorlardı, inanmıyorlardı. Sade aşk tüm dünyayı saracak, her beden kardeş olacak! Gemi karaya oturmuştu. Altlarından deniz çekilmiş, kumda gidiyorlardı. Bir kez daha nefes alabilmek için birbirlerine her türlü adiliği yapmaya hazırdılar. Atmosferde yoğun bir duman ve ağır bir koku (leş kokusu) meydana gelmişti.
Seyirciler yerlerini almışlar, sistemin oyun bozanları, düzenbazları, hilekârları, riyakârları hep aynı cepheden bu oyunu seyrediyorlardı. Yaşamak… inançsız insanların yaşadığı o fasit dairedeki renksiz, duygusuz, monoton küpler. Kara gözlükler takılmış, papyonlar düzeltilmiş, kumaş parçalarından medet umulur hale gelinmişti.
Aşk zaman şaşırmaz, an daha önceden belirlenir. Beyaz perdelerle örtülü ranzasında mutluydu, nevresimler temiz, çarşaflar ütülüydü. Bedeni tutsak, ruhu her zamanki gibi özgürdü. Yatmakta olduğu ranzada da özgürlüğünün “kefarefini ödüyordu
