Miss Jane Marple pencerenin önünde oturuyordu. Pencere, bir zamanlar kendisi için büyük gurur vesilesi olan bahçeye bakıyordu. Ama artık o günler mazi olmuştu. Şimdi pencereden dışarı bakınca tüyleri ürpererek yüzünü buruşturuyordu. Bahçe ile fiilen uğraşması bir müddet evvel kendisine yasak edilmişti. Eğilmeyecek, çapa çapalamıyacak, bahçe kazmıyacak, çiçek dikmeğe kalkışmıyacaktı… Olsun olsun da ancak hafif tertip çiçek budamasına izin vardı. Haftada üç gün gelen ihtiyar bahçıvan Laycock bahçeye çeki düzen vermek için, tabii, elinden geleni yapıyordu. Fakat onun mükemmel dediği (ki hiç te mükemmel değildi) ancak kendi ölçülerine göre mükemmeldi. Yoksa bu ölçüler hanımının ölçülerine kafiyen uygun değildi. Miss Marple bahçede neler yapılmasını istediğini gayet iyi biliyordu ve bir işin yapılmasını istediği zaman Laycock’a gerekli talimatı veriyordu. İşte o zaman ihtiyar Laycock dehasını gösteriyordu. Ama ilk hevesi geçtikten soma gayrete gelip emredilen şeyleri yapmak için zerre kadar heves göstermiyordu.
— “Çok haklısınız, hanımefendi. Şuraya şakayıkları dikeriz, duvar dibine de iri çan çiçeklerini sıralarız, Dediğiniz gibi bu hafta her şeyden evvel bu iki işin yapılması lâzım.”
