BÜYÜCÜLER MAHALLESİ
GECE gittikçe ilerliyordu. Artık yavaş yavaş sokaklarda coşkun törenler ve sevinç alayları halinde koşup yorulan Attilâ’nın askerleri bile tek tük, birer ikişer kendilerine gösterilen evlere çekiliyorlardı. Sabahleyin erkenden kalkacaklarından Argon, Balamir, Olcayto çoktan yatmışlardı. Fakat yatar yatmaz horlayan Balamir’le Argon’a karşı Olcayto, yatağının içinde durmaksızın kımıldanıyor, sağdan sola dönüyordu. En sonra kalkıp odada birkaç kere dolaştı, pencerenin önüne gelip başını dayadı.
Beyni ateş gibi yanıyordu. Sokağa baktı. Yıllardan beri kaç kere kendisine vatan hizmetini gören beyaz benekli mavi göğe baktı, baktı. Yüreğinde bilinmez bir acı vardı, ağlamak, durmadan ağlamak istiyordu. Alangoya o gün Alakuş’a binip gittikten sonra bir daha gözükmemişti.
Olcayto ayıldığı zaman başucunda kaşları, sakallan bembeyaz, gözleri alev gibi parlak bir adam bulmuştu. Yabancı, hiçbir şey söylemeden cebinden çıkardığı bir kutudaki merhem ile yaralarını sarmıştı. Olcayto eski gücünü aldığını gömüştü. Hem yabancı bunu biliyormuş gibi onu kolundan tutup hiçbir şey söylemeden bahçeye çıkarmıştı. Alakuş orada bağlı duruyordu.
Uzaktan ise tozu dumana katarak büyük bir ordunun geldiği gözüküyordu.
Koca yabancı gene bir şey söylemeden Olcayto’ya orduyu göstermiş, uzaklaşmıştı. Bu ordu Attilâ’nın askeri idi. Olcayto çarçabuk Attilâ’yı gördü. Kâğıdı kendisinin yazdığını söyledi, arkadaşları için bir buyruk alıp önden giderek onları kurtardı. Bütün bu şaşkınlık arasında Alangoya’yı hiç düşünmemişti. Fakat şimdi bütün olan biteni düşünüyor; Alangoya’nın gittikten sonra geri gelmemesi, koca yabancının kendisinin orada olduğunu, hatta Attilâ’ya giden kâğıdı bile bilmesi, yaralarını sarması, sonra birdenbire gözden yok olması hep o kocanın, Alangoya ile elbirliği ettiğini ortaya çıkarıyordu.
Sara girerken Attilâ’nın askerlerinin içine bakmış, hiç bu biçimde bir adam görmemişti. Bu yabancı kimdi? Bu kız kimdi? Birdenbire pencereyi açtı. Sokak bir adam boyu yükseklikte bile değildi. Arkasına baktı; Argon, Balamir horul horul uyuyordu. Yavaşça kendisini aşağıya bıraktı; külahını iyice gözlerine geçirip yürüdü. Yanında bir hançerden başka silâh yoktu.
Nereye gidiyordu? Niçin gidiyordu? Beyninde yalnız bir düşünce vardı: Alangoya diye yalnız adını bildiği kızı görmek! Bunun için de yerlilerden birisine sorarak bir şeyler öğrenmek istiyordu.
Biraz yürüdükten sonra sinsi, sinsi, duvarların köşesine sürünerek giden bir Romalı ile karşılaşınca sert bir sesle durdurdu:
– Bana bak! Sen bu şarlı mısın?.. Karşısındaki saygıyla eğildi:
– Evet, bahadır, yatacak yer arıyorsanız evim açıktır!..
– Yok! Sana birisini soracağım!.. Bilir misin? Adam gözünü kırptı:
– Şarda tanımadığım kimse yoktur. Ben kale kapıcısıyım!..
– Alangoya adında esmer bir kız vardır. Tanır mısın?..
Adam bu sözü işitir işitmez titreyerek bir istavroz çıkardı. Sonra Olcayto’nun kendisini yakalarsa öldüreceğini düşünmeden tabana kuvvet kaçtı. Zavallı Olcayto’nun ağzı açık kalmıştı.
Bu genç, kızın adından niçin bu kadar korkmuştu. İkinci rastladığı bir yerliyi Olcayto bu sefer kaçırmak istemediğinden, yakasına sıkı sıkı yapıştı. Çünkü gece yarısı yerlilerden sokakta adam bulmak zor bir işti.
Adam korkarak sordu:
– Ne istiyorsunuz bahadır? Evimde dört arkadaşın yatıyor. Bana yatacak yer kalmadığından sokağa çıktım, istersen seni de götüreyim!..
Olcayto ayağını yere vurdu:
– Pis evin senin olsun!.. Yalnız soracağım şeye karşılık ver!
– Buyurunuz?..
– Şu şarda birisini sorsam, tanır mısın?..
– Elbette; ben bu şarda doğdum, büyüdüm!..
Olcayto, ne olur, ne olmaz, hançerini sıyırıp adamın gırtlağına dayadı. Yerlilerin Alangoya adından her nedense korktuklarını anlamıştı:
– Öyle ise, söyle bakalım; Alangoya denilen kız nerede oturur?..
Adamın gülen yüzü birdenbire buruştu. Garip ve anlaşılmaz dualara başladı:
– Ne dediniz?..
– Sağır mısın adam? Alangoya nerede oturur, dedim.
– Meryem’in oğlu beni korusun! … Alangoya’yı soruyorsunuz ha…
Olcayto sabırsızlıkla ayağını yere vurdu:
– Ya tez söyle, yahut hançeri gırtlağına sokacağım!
Dediğini yapacağını göstermek için hançeri biraz itince Romalı bağırdı:
– Ay!.. Ay!.. Aman bahadır çek o demiri, şimdi söyleyeceğim!..’
– Söylemek olmaz!.. Düş önüme de yol göster!..
Adam titreyerek, ensesinden yakalayan Olcayto’nun önünde yürümeye başladı. Birçok karanlık, yıkılmaya yüz tutmuş pis evli sokaklardan geçtiler. Gittikçe daha karanlık ve pis yerlere giriyorlardı. Olcayto kuşkuyla sordu:
– Alangoya’nın yanındaki ak saçlı, alev gözlü koca kimdir? Romalı titredi:
– Demek onu da tanıyorsunuz?
– Elbette; nerede oturuyorlar? Ne iş görürler?
– Siz bilmiyor musunuz?
Olcayto, önüne birdenbire çıkan bir çukura kaymamak için sendelerken sordu:
– Hayır? Sen söylersen bileceğim!.. Romalı gene bir istavroz çıkardı:
– Hazreti Meryem!.. Hazreti Mesih!.. Beni koruyun!.. Biraz sonra gözünüzle görürsünüz! dedi.
Olcayto, sabırsızlıkla Romalının ensesini daha fazla sıktı:
– Sen söyle…
– Ben… Ben söyleyemem, işte şu sokak. Köşede bir ev görüyorsun. Kapısında tuhaf bir ateş var. Pencerelerden mavi ışık sızıyor. O ev!.. İşte o ev Alangoya’nın babasının… Onun evidir.
Sonra birdenbire silkindi, kendini kurtardı. Bütün gücüyle öteki hemşerisi gibi, tabana kuvvet, tersyüzüne koşa koşa kaçtı. Olcayto, hiçbir şey anlamamıştı. Bu sokağın başında düşündü kaldı; ne yapacaktı? İşte aradığı kızın evi… Gidip kapıyı çalamazdı ya?!..
Hem ne diye?
Bu kız iyi bir kıza benzemiyordu. Öyle olmasa adamların elinde oyuncak olup kendisini öldürtmeye kalkmazdı. Fakat belki iyi bir kalbi vardı; kendisine sonradan yardım etmişti.
Silkindi, yarın sabah buradan gideceklerdi. Onu görmek için sarsıldı. Mavi ışıklı eve doğru yürüdü…Durdu, tekrar yürüdü. En sonra kapının karşısında eğilip baktı. Evde öyle bir başkalık gözükmüyordu. Acaba Romalılar niçin bu isimden ve bu evden korkuyorlardı?
Birdenbire sıçradı. İçerlek kapıya saklandı. Alangoya’nın kapısı açılmış, birisi dışarıya çıkıyordu.
Olcayto yüksek sesle konuşulan şu sözleri işitti:
– Demek razı olmuyorsunuz? -Hayır!..
– Yüz bin kese!..
– Hayır!.. Efendin işlediği cinayetlerin cezasını görecektir. Bunu kendisine söyle, işte bu kadar.
Sonra kapı sert bir el ve büyük bir gürültü ile kapandı. Çevresini dinledikten sonra Olcayto kapıya yanaştı. Yokladı, kapalıydı. Pencerelerden uzanıp baktı. İçeriden sımsıkı kapalı olduğundan bir şey gözükmüyordu. Tekrar kapıya geldi.
Şimdi iyice açık olduğunu şaşkınlıkla gördü. Demek kendisini görmüşler, kapıyı açık bırakmışlardı. Düşündü, sonra hiçbir şeyden korku bilmeyen Argon’un öğrencisi, kapıyı itip içeriye girdi. Düz bir salon, uzayıp gidiyor. Yürüdü. Kenardan ışık sızan bir kapıyı açıp içeriye girdi. Kimseler yoktu. Fakat gözüne ilişenler o kadar korkunçtu ki bütün tüylerinin diken diken olduğunu duydu. Burası tuhaf bir oda. Üst raflarda renkli şişeler ve dört beş tane beyaz benekli siyah tavuk var. Bunlar Olcayto’yu görünce kanatlarını çırparak acı, acı bağırmaya başladılar.
Tavana bir insan iskeleti asılmış sallanıyordu. Ocağın kenarında siyah bir kedi belini kabartarak doğruldu, arka ayaklarını gerdi. Cam gibi parlayan gözlerini Olcayto’ya dikerek üzerine atılmak istedi.
Arkasında bir homurtu işitip geriye dönünce Olcayto’nun hayatında ilk defa gözleri korkudan karardı. İri, parlak tüylü bir kaplan, ağzını açmış homurdanıyordu. Kaplanın üzerine doğru geldiğini görünce Olcayto hançerini yokladı, yavaş yavaş sıyırdı. Şimdi iki kaplan karşı karşıya.
Biri ormanlarda kaç defa av avlamıştı. Öbürü ise insan şeklinde birçok kaplanla dövüşmüştü.
Bir çağ ateş gibi parlayan gözlerini birbirlerine diktiler. Kaplan gerildi, gerildi, tırnaklarını meydana çıkardı, yeri kazdı. Olcayto hançerini daha kuvvetle sıktı. Fakat birbirlerinin gücünü deneyemediler. Olcayto’nun arkasındaki kapı açıldı. Sert ve kuvvetli bir ses buyruk verdi:
-Yerine git!..
Biraz önce bütün vahşiliğini ele alan bu canavar, çabucak bir köpek gibi kuyruğunu indirip geri, geri çekildi. Yalnız avının elinden alınmasından doğan tasasını homurdanarak belli ediyordu…
