Bu bildirinin amacı Beckett’in tutarlı olmasa da belli bir gelişim gösteren, aşamalı olarak yeni katmanlar edinen karakterlerini nasıl oluşturduğunu açımlamak. Beckett’in oyunları görece geleneksel biçimlerle kurulmuş karakterler içeren ilk dönem oyunları ve dışsal referanslar taşımayan son dönem oyunları olarak ikiye ayrılarak inceleniyor. Sonuç olarak da karakterin bir sonul hedef olmadığı “yeni bir varoluş dili”ne sahip kişisizleşmiş bir tiyatro ile karşı karşıya olduğumuz görülüyor. Bu gözlemin sonucu olarak da yaşamın bıktırıcı tekrarlarla örülü doğasını ilan eden “yok varlıkları” gösteren bir kısır döngüye ulaşılıyor.
önceki yazı
sonraki yazı
- Yorumlar
- Facebook yorumları